De rouwverwerking bij babysterfte is een belangrijk en niet te onderschatten proces. Als u zelf christelijke normen en waarden hanteert, dan is het een goed idee om voor de rouwverwerking van babysterfte ook christelijke ondersteuning te krijgen. Omdat u dan dezelfde taal spreekt en over belangrijke ethische kwesties een luisterend en begripvol oor heeft. 

Het proces dat het verdriet om het verlies geleidelijk dragelijker maakt. Dit proces is geen rechtlijnig proces, maar meer een evoluerend bewustwordingsproces zodat je er op den duur verder mee kunt leven, het integreren in je leven. De fasen die te herkennen zijn bij Christelijke rouwverwerking: 

• Schok, de rouwende is niet te bereiken, enkele uren, enkele weken.
• Desorganisatie/ontkenning schuldgevoelens, schaamtegevoelens, hevig verlangen en zoeken naar het kindje, agressie jegens arts, verloskundige, kraamverzorgenden. Ook hallucinaties kunnen voorkomen. Dit proces kan enkele maanden duren.
• Depressie rouwenden komen tot niets of doen dingen robotachtig, het ontkenningselement neemt geleidelijk af.
• Reorganisatie / heroriëntatie, geleidelijk hervinden de rouwenden het vertrouwen in zichzelf en de wereld. In zekere zin wordt het gebeurde aanvaard.

Volgens de Amerikaanse psychiater W. Worden maken mensen na het overlijden van een voor hem of haar belangrijk persoon vier fasen door:
 

• Aanvaarden of ontkennen.
• Pijn en verdriet
• Aanpassen van verwacthingen, ideeën en opvattingen over de toekomst en het leven.
• De dierbare een nieuwe plek geven.

• Heftig en tegenstrijdig
• Lichamelijk reacties zoals, vermoeidheid, slapeloosheid, wazig zien, geheugenverlies, slechte of overmatige eetlust, braken, constipatie, veel plassen, hartkloppingen, pijn op de borst.
• De intensiteit van deze gevoelens geeft mensen soms het idee dat ze psychisch gestoord aan het worden zijn.
• De vader heeft soms nadrukkelijke toestemming nodig om zijn gevoelens te uiten.
• Het verschil in tempo en in uiterlijke kenmerken zegt niets over de intensiteit van de gevoelens, bijv. de moeder kan de snellere aanpassing van de vader zien als te weinig betrokken bij haar verdriet.
• Irritatie naar de andere kinderen, ze eisen jou op, terwijl ouders ruimte willen geven aan hun gevoelens.

• Ziek worden, regressie (terugval in de ontwikkeling) zindelijkheidsproblemen bij kleuters.
• Het kind kan zichzelf de schuld gaan geven.
• Het vertrouwen kan geschaad zijn, er was ons een baby beloofd.
• Erover vertellen, praten, vragen beantwoorden helpt kinderen het te verwerken. Hoe bizar die vragen ook kunnen zijn.
• Het kan beangstigend zijn voor kinderen om hun ouders zo te zien lijden.
• Ook kan er jaloersheid optreden omdat er zoveel aandacht uitgaat naar de overleden baby.
• Over het algemeen zijn kinderen gevoeliger en extra aanhankelijk.

Zij ervaren het verlies vaak extra sterk. Er is geen aandacht en zorg van artsen en verpleging, een gevolg kan zijn sterke agressie naar de deskundigen. Zij verliezen een kleinkind en zien hun kinderen lijden.

• Bewust en hardnekkig terug verlangen naar de overledene
• Erge boosheid met voortdurende verwijten naar derden
• Ontkenning van het permanente verlies

Tengevolge van het stagneren van het rouwproces in een van de fasen, kan chronische depressie en melancholie ontstaan. Niet het lijden maakt ziek maar de verdringing hiervan.

Bron: Kerstenvandepol, nascholing in de zorg.